Atopar os obxectos do estoxo obrigoume a superar todas as barreiras que mantiñan represados os recordos. Os muros saltaron con violencia e, igual ca nun tsunami de lembranzas, volvéronme os feitos que esquecera na adolescencia. Un tsunami de recordos, os mesmos que escribín durante as horas desta noite. Os que ninguén crería, se chegasen algún día a se divulgar.
Só eu sei que foron reais, tan reais coma o sol que se asoma nestes momentos polo horizonte ou como as follas amarelas do caderno no que escribo estas últimas palabras [da miña confesión].
