Di Ana Ramil: «Lembra os sucos que labrei a bicos mentres eras terra /
e reptaba arrastrando o meu corazón sobre ti». Entrar nestas páxinas é
entrar na verdade fonda da gran poesía.
A ruliña do bo amor tende ante nós, nestes poemas, unha suma de versos
trenzados nos remuíños da memoria. Volve neles a condena á fugacidade do
tempo xunto ao antídoto da palabra, que axuda a embelecer a inevitable
certeza da desaparición.
Son poemas que atopan, máis alá do ton elexíaco, as arelas da reafirmación
na esperanza.
