Mariña, a protagonista da novela, non coñeceu o amor dos seus proxenitores. Era unha empregada que atendía e lle daba agarimos. Con todo, ela fixábase no proceder dos seus. Sobre todo, no da avoa materna, á que consideraba excepcional, soberbia. De maior, quería ser coma ela.
Xa no colexio, na compaña de dona Celia, a súa tartaruga, tentou materializar todos os seus anhelos: incluso o de namorar a don Amador, o crego. As monxas xa non sabían a que santo rezar. Raro era o día que a nena non argallase unha desfeita.
