Os relatos de Iván García Campos introdúcense no interior das vidas correntes para axudar a quen le a desvelar o inminente: aquilo que sempre está a piques de acontecer e parece que endexamais chegará a realizarse. Coa precisión dun ebanista, o autor ensambla emocións, xestos e desexos; pescuda nos feitos, observa o comportamento, narra os pormenores para debuxar o contorno do que nunca se conta, para asediar o destino que os segredos marcan. Velaí a razón de que as cousas que permanecen sen ver a luz exerzan tanta atracción, o motivo polo que acaban subxugando a quen as experimenta.
Cinco anos despois a publicación da súa primeira novela, Iván Garcia Campos entrega aos lectores un libro escrito desde a cerna da literatura. Logo de obter o Premio Blanco Amor en 2010 coa súa novela O imposible de desatar, publica agora o libro de relatos Cuestións vitáis secretas. Nesta nova obra, García Campos introdúcese no interior das vidas correntes para axudar a quen le a desvelar o inminente: o que sempre está a piques de acontecer e parece que endexamais chegará a realizarse.
O autor ensambla emocións, xestos e desexos; pescuda nos feitos, observa o comportamento, narra os pormenores para debuxar o contorno do que nunca se conta, para asediar o destino que marcan os segredos. Introducirse nas vidas dos personaxes de García Campos é como volver a vivilas, como adquirir momentaneamente o dereito a albiscar algo que os personaxes semella que non queren ou non poden chegar a ver.
As instrucións de uso deste libro de relatos resúmense no decálogo do autor: 1) os relatos están unicamente unidos pola tensión e pola intención; non polo que narran, nin pola extensión: polo que suxiren; 2) os relatos non responden, preguntan; non resolven problemas, formúlanos. 3) "A verdadeira construción do coñecemento non se produce a partir das respostas que damos a preguntas alleas, senón desde o propio modo no que nós mesmos interrogamos o mundo"(Noelia M. Pena); 4) sentir curiosidade pola complexidade humana, pola fraxilidade dos vínculos persoais; interesarse fundamentalmente polos aspectos cotiás da vida; 5) escribir evitando o obvio; evocar o máximo co mínimo; a condensación, non a folgura; 6) considerar o entendemento tan parcial que ten unha persoa da vida dos que o rodean e, se cadra, da propia vida; 7) por veces, como Sherlock Holmes recoñeceu, o máis importante que ocorre é "nada", como cando o can non ladra; 8) establecer o xogo de suxestións axeitado para desprazar o miolo do relato fóra do texto, porque o importante dun texto non ten por que estar dentro del, senón fóra, envolvendo o relato; 9) crer en que le, porque ten a capacidade de deducir unha historia do que se omite; 10) nada xera máis narración ca os pormenores.
Iván García Campos (A Coruña, 1974) obtivo en 2008 o Premio Nacional de Narracións Curtas Modesto Rodríguez Figueiredo, instituído pola Fundación do Pedrón de Ouro, pola sua obra Unha casa chea de xanelas. Coa súa primeira novela, O imposible de desatar, recibiu o Premio Blanco Amor en 2010.
palabrasymundos.blogspot
