Subtraída das présas da imaxe ávida, a invisibilidade da serra vén devagar. Mormentelos, sentindo, cando se pronuncia o nome, a respiración agradecida da vida. A inagotable memoria da neve, o tempo gardando nos círculos virando das máscaras. As anfractuosidades de néboa embebidas sempre nos corpos. A clandestinidade emotiva de cada palabra entre as uceiras. A dor claridade das páxinas de trono. O dispositivo de brancura meditada dos carreiróns das res, cada xesto por alí arriba é o camiño interior dun pensamento.
