En 1920, o inmigrante italiano, Andrea Salcedo, caeu desde o edificio do FBI en Nova York, e, en decembro de 1969, o mesmo lle ocorreu ao anarquista Giuseppe Pinelli, na xefatura de Policía de Milán.
Estas “mortes accidentais” sérvenlle a Dario Fo para escribir Morte accidental dun anarquista, comedia non só entretida e enxeñosa, senón que se constitúe nunha denuncia da inxustiza, a represión e a falsidade e contra o “terrorismo de Estado”, porque “a sátira é a arma máis eficaz contra o poder, que non atura o humor, nin sequera os gobernantes que se chaman democráticos, porque a risa libera o home dos seus medos” (Dario Fo).
