O sol de Homero do poeta e ensaísta Xavier Seoane é unha lúcida reflexión sobre a creación poética. Unha nova defensa da poesía. A constatación da súa necesidade no horizonte do terceiro milenio. Desde as orixes da modernidade, a creación poética non se disociou da reflexión crítica. Os poetas exploraron a súa razón de ser, tratando de arrancar o seu misterio. Para os poetas, o noso é un tempo de poética: a busca do seu lugar na sociedade e na historia. O retorno desde o exilio á Polis. A poesía é catarse e comunicación, conto e canto, elexía e festa, mais tamén producción de sentido e vía de coñecemento. Un camiño de plenitude cara á posesión do real absoluto do que falaba Novalis. A poesía é unha chave para a Casa do ser. Para a revelación da plenitude da existencia. Paxaro atrapado a man, a poesía é o territorio da revelación e do abraio. Transcendencia e día a día. Verbo encarnado. Lume e arpa, o sol de Homero parece aínda irradiar no horizonte da época contemporánea.
Esta defensa da poesía de Xavier Seoane realizouse optando por acudir as testemuñas dos propios poetas. Este ensaio constitúe unha pequena babel de referencias, de declaracións ou de poéticas -en prosa e verso- dos poetas sobre a poesía co obxectivo de que o lector curioso e interesado acuda ás fontes que aquí se nomean, na conciencia de que non o defraudarán. Un ensaio necesario e optimista sobre esa esfinxe que interroga ao lector, sobre ese espello que é a páxina poética, esa lectura secreta do rostro.
