Unha noite, a altas horas, espertei por causa dunha dor aguda no peito. Azorado, receando unha perturbación cardíaca, incorporeime e acendín a lámpada da mesiña. Fixando a vista na face enmedoñada que se reflectía no espello, gurrei por compasar a respiración, que se desmandara, mais foi en van.
Invadiume entón o degoxo de botar man do lapis e o papel e trousar de vez o bolo que xa atinxira inminente a cavidade bucal. Botei fóra o petote e sentín alivio. E tras dun, veu outro.
Así como sobrevira a crise, así desapareceu meses despois; e agora, co rume baldeiro e carecente de expectativas, non me dou sacudido a soidade do alfabeto
