Nunca tiven nin auto, nin moto. O máximo que cheguei aguiar foi unha bicicleta escangallada, e total para que ó segundodía de estacionala na cidade, uns mangantes me cortaranos freos. Tampouco nunca souben aprezar a suposta beleza decatro latas brillantes afumando ós sufridos peóns.Emporiso teño unha chalana pintada pola man do meu avóde branco e vermello; cando era cativa vogueina a carón depapá e de padriño. Lembro con estrañeza a lixeireza do remo,en aparencia pesado de máis para os meus brazos de nena.A min respondíame amorosamente, deslizábase entre as ondascomo unha culler revirando o leite. A vida das chalanas, decase todo animal, é máis curta cá dos humanos e a isa disparidadenunca nos damos afeito. Agora agarda varada no baixoda casa, morta coido que non está, pero casi. Eu négome ódespece, soméllame que se iría un ser máis da familia.As dúas temos o mesmo nome e cando me preguntan quenson, nunha íntima brincadeira ante tanta pedantería, eu só ficosegura de chamarme como a nosa chalana; intúo que esa particularcircunstancia garda a cerna remota da miña identidade.Os seus chicotes son o cordón umbili
