poesía Medos Romero: «Neste libro falo moito da marabilla que é vivir»
Llega a las librerias un nuevo poemario de la escritora de Somede, «Do corpo e a súa ausencia»
Medos Romero (Somede, As Pontes, 1959) acaba de publicar en la colección Esquío de Poesía, que edita la Sociedad de Cultura Valle-Inclán, su nuevo poemario, Do corpo e a súa ausencia . Una obra en la que, si bien su voz mantiene la intensa personalidad que la ha caracterizado desde sus primeros versos, la expresión adquiere un tono distinto. Más transparente, si se quiere decir así, aunque quizás esa no sea la palabra. Desde luego, en estos versos no se percibe la atormentada construcción de algunos de los anteriores libros de la escritora pontesa, en los que el dolor siempre estaba a flor de piel. «Neste libro -dice ella- falo moito da marabilla que é vivir».
Ante la diferencia
Reconoce, Medos, que Do corpo e da súa ausencia es un poemario «diferente». «Si, este é un libro distinto dos meus anteriores, porque esta é a primeira vez na que claramente ten o seu reflexo nos versos o meu traballo como enfermeira. Cando ves tanta dor cerca de ti, aprendes a valorar mellor o que representa a vida. E hai neste libro, ademais -añade-, un diálogo coa pintura, que no meu caso é moi novidoso, porque nunca antes a través da poesía dialogara eu con outras artes».
Ganadora de premios como el González Garcés, uno de los más prestigiosos galardones de las letras gallegas, y autora de libros como Rendéome o tempo , Ámome en por min , O peso da derrota o Lenzo das madrugadas , la escritora pontesa se muestra muy satisfecha tras haber visto publicado uno de sus libros en la Colección Esquío, que dirigen Julia Uceda y Fernando Bores.
Desde la gratitud
«Estou moi contenta -explica-, porque se trata dunha colección moi importante, na que publicaron grandes poetas, tanto en galego como en castelán. Bores, que tivo baixo o seu coidado a edición do libro, fixo un gran traballo, un labor moi xeneroso, e iso quérollo agradecer publicamente, porque ten moitísimo mérito que alguén que non é poeta traballe con tanta entrega polos poemas dos demais».
Autora también de una sólida obra en el ámbito de la narrativa, con libros de relatos como Dubido se matei a Lena y O trevo da sorte , Medos Romero dice, cuando le preguntan si volverá a escribir cuentos, que «todo é posible», pero que en realidad no pasará nada si no vuelve a hacerlo. «Na miña poesía -comentaba ayer-, eu tamén conto historias». «Ademais -confiesa-, onde eu de verdade me sinto a gusto, onde máis me entrego na escritura, é na poesía». La autora de Do corpo e a súa ausencia explica que escribir versos siempre es para ella «unha experiencia forte». Y más en este caso, en el que «todos os poemas son moi vivenciados», circunstancia que se traduce, ante el lector, en un «rexistro emocional moi forte». «Para escribir -dice Medos Romero-, sempre agardo a que algo me golpee intensamente, xa sexa un cadro de Tintoretto ou a cercanía da morte».
«Agora cada vez me fai máis dano ter que ver sufrir ás persoas -continuaba ayer la escritora-, ter que tomar conciencia de que o noso corpo está condenado a destruírse, que é algo que me fai reflexionar sobre a vida, a morte e a eternidade».
El valor de lo manuscrito
Sigue escribiendo a mano: «Si, sempre escribo a man, porque aínda que xa sei o útiles que son as tecnoloxías novas á hora de corrixir ou á de levar unha palabra dun lado a outro, eu preciso sentir o tacto do papel. ¡Eu ainda lle sigo sendo fiel ao bolígrafo...!», sonríe.
Voz de Galicia - Ramón Loureiro
