Un home honesto está parado no medio do paseo marítimo da cidade. Ten preto de setenta anos e leva un chuvasqueiro azul escuro e unha bolsa de plástico de supermercado cunha barra de pan e o que parece un cartón de leite. Xorden no ceo, afaslados, sinxelos e humildes fogos de artificio que el contempla embobado, detido, coa boca entreaberta. Ás súas costas, dúas adolescentes sentadas nun banco de formigón intercambian fotografías e politóns cos seus teléfonos móbiles. Cando termina o pobre espectáculo pirotécnico o home honesto prosegue a súa marcha. Camiña un par de metros e as adolescentes víranse cara a el e bérranlle, algo así como “Ti que miras, vello?” El segue camiñando, coa cabeza baixa, semella que polo agravio. A realidade é que o home ficou triste porque remataron as luces e nin sequera ouviu as adolescentes.
