A luz co tempo dentro pode lerse como un constante balanceo entre dúas realidades
que interpelan e que nos mobilizan. A pulsión e revelación da existencia,
por un lado. Polo outro, a poderosa sede de plasmarse e autorrealizarse nos
planos da ficción. Sempre máis próximo da terra que se pisa que da entelequia de ceos
arelados, o autor é consciente de que unha elevada porcentaxe da xente apenas pode
satisfacer a fame, collida na cadea de patróns invisibles, de estafadores que ninguén controla,
de escravistas sen freo e de negreiros que a axeonllan e a atan á ruína.
O escritor sintoniza nestas páxinas cun grupo dos mellores intérpretes da terra e
non casualmente aduce referencias de temas e de autores, da man dos cales, con reiteración,
confesa: “O voluntario regreso ao ser da terra, a ese natural ritmo do tempo e
das sazóns, significou acaso a etapa máis serena, harmoniosa e fecunda da miña singradura.
Como unha recalada cando esa hora de ir recollendo velas se aveciña”.
XESÚS RÁBADE PAREDES (1949), profesor xubilado de Lingua e Literatura, iniciouse
moi novo no oficio da escritura con Xuntos cara o mañán (1969). En 1977 subscribe
o manifesto poético renovador Cravo Fondo. Autor de dilatada traxectoria,
cultiva a lírica, a narrativa, o ensaio e a tradución. Conta, entre outros recoñecementos,
cos premios Manuel Antonio, Galicia da Universidade de Santiago, Esquío, Álvaro
Cunqueiro e Blanco Amor. Unha parte esencial da súa obra foi publicada pola Editorial
Galaxia: A terra prometida, Saraverde, Branca de Loboso, As sombras do Barroco,
A palabra secreta, Mentres a herba medra e Memoria do corpo.
