Comparece aquí o canto xeral das xentes que poboaban
un mundo en extinción, nunha voz que chega desde o belvís
da memoriafacendo apoloxía dos traballos e os días
da estirpe e arefutando o dano que lle causou á alma
colectiva o abandonodos vellos vencellos coa terra;
e di algunha vez a poeta:«Están os meus meus soños
organizando o comité da noite».
Comparece aquí tamén a fera tenrura, ou a tenra fereza,
da unión libre no entusiasmo carnal, ese bum-bum,
bum-bum da lava en corpos que se dan pracer ata o infinito.
E di, outra vez: «Quero desatar e ser desatada». Por iso
os poemas non son aquí formas pechadas, senón suxestións
caudalosas discorrendo coa liberdade imprevisible
duncorazón que se expresa de fóra cara a dentro.
Cráter é, xaque logo, a asistencia ao laio polos rescaldos
dun lumetribal e, asemade, á celebración das emanacións
ingobernables das lapas da vida. E chega na voz dunha deusa
campesiña conxurisdición no territorio bañado polo río Saa.
E pro
