Emilia Pardo Bazán amou Galicia apaixonadamente, entregándose en corpo e alma á súa terra, con toda a forza do seu xeneroso corpo e contodos os folgos do seu espírito magnánimo. Reflectiu esa paixón polopaís ao longo de toda a súa extensa obra literaria, ensaística exornalística, universalizando as nosas grandes urbes marítimas e aspequenas vilas mariñeiras, os nosos profundos vales e fermosas rías,toda a tipoloxía humana e a morfoloxía natural, a paisaxe e apaisanaxe galegas. Prestou particular atención, como modelo do seuadiantado feminismo, á labrega galega, exemplo de mullerempoderada.
Coincidindo co seu centenario (1921-2021), faisenecesario reafirmar a condición galega da autora de Los Pazos de Ulloa e o seu compromiso irrenunciable coa terra que a viu nacer e que elacontribuíu a dar a coñecer en Europa e en América. Nas súas novelas econtos foi quen de converter a realidade galega do seu tempo en mitouniversal, como farán Rosalía e Curros, Valle, Castelao, Cela,Torrente ou Cunqueiro.
Non se cinxe só á súa cidade natal ou á veciña Sada onde tiña a súa residencia estival; a cabeza e o
