Éxodo coma axuste de contas: cos nosos tempos e co noso xeito de vivilos. Un lugar para entrar e saír, que descoñece lindes, que invoca xenealoxías, que vira materia e logo eslúe e logo vira outra vez materia. Éxodo como poema das xunturas, como traballo de fendas: as liñas de fuga. En Éxodo o individuo abala, arreponse, recibe, pescuda, deserta. As circunstancias históricas e os libros de poemas, a forma física e o goberno das cousas. Non se sabe que anaco do poema é Éxodo, non se sabe onde vai parar, non se sabe do rabudo que é. Éxodo ou lingua, Éxodo ou barbarie.
