OENACH

OENACH. XIV PREMIO DE POESÍA FIZ VERGARA VILARIÑO

Editorial:
ESPIRAL MAIOR
Año de edición:
ISBN:
978-84-92646-92-0
Páginas:
39
Encuadernación:
Rústica
Colección:
POESIA
Disponibilidad:
Disponible en 5 días

12,00 €



Marcos Abalde, coñecido fundamentalmente polo seu labor como dramaturgo, ámbito no que logrou diversos premios literarios, publicou Canibalismo (Estaleiro Editora, 2011) e A cegueira (Xerais, 2013), alén doutra obra que viu a luz en libros de autoría colectiva como Banqueiros e mais en diversas revistas. Oenach, que resultou gañador da décimo cuarta convocatoria do Premio de Poesía Fiz Vergara Vilariño, cun xurado composto por Cristina Ferreiro, Xavier Rodríguez Baixeras e Miguel Mato Fondo, constituirá a súa próxima publicación. Velaquí un diálogo inspirado neste libro.

– Até o de agora a súa presenza como autor adheríase ao mundo da dramaturxia. Oenach supón algo máis que un cambio de xénero?
– A mim interessa-me umha literatura dissidente no político e também no género. Que nom se saiba muito bem se foi escrita por umha mulher ou por um homem, se é poesia ou teatro. Como nos ensinam os e as trabalhadoras da outra beira do Mediterrâneo, o melhor que podemos fazer com as fronteiras é saltá-las.
– Nunha entrevista afirmou que tamén podería lerse como unha obra dramática…
– A obra é um diálogo entre umha morta que respira e um morto sem soterrar, é dizer, entre Antígona e Polinices. É umha procura desesperada de comunicaçom, de encontro, de irmandade. Está estruturada em três actos: O apelo de Polinices, a revolta contra Creonte e Antígona na cadeia. Vieites qualificava “A cegueira” como um velho poema dramático e penso que nom se enganava. Aqui acentuo ainda mais essa tendência até emagrecer no máximo as convençons do género. Oenach é umha Antígona atlântica, neolítica, indigenista. No fundo, esta Antígona é umha homenagem aos presos políticos Antom Santos e Carlos Calvo que resistem em celas de dous por quatro metros dispersados a centos de quilómetros das suas casas. A esta degradaçom do humano é o que o Reino de Espanha chama “reinserción”.
– Oenach semella un título críptico pero é un lugar de encontro dunha comunidade, aínda festexado en Irlanda. Que hai diso no seu libro?
– Em Bergantinhos na freguesia de Seávia apareceu um cipo romano com esta inscriçom “cosus oenaecus”. Em quanto lim isso fiquei muito impressionado. Esse “oenaecus” é o Oenach irlandês, que vem a ser a assembleia da tribo. Oenach simboliza o encontro tanto das pessoas que gozamos dumha liberdade vigiada como das que sofrem a reclussom carcerária e, ao mesmo tempo, a responsabilidade das pessoas vivas com as mortas e com as que estám por nascer. Oenach como umha cosmovisom ancestral que funda umha língua nova, nom colonizável, comunal. Umha palavra arcaica para construir um mundo novo.
– O xurado do premio salientou como elemento distintivo a presenza de “recorrencias míticas”: un trazo común, talvez, co resto da súa obra publicada?
– As tragédias gregas som contemporâneas ao mundo castrejo. Estes imaginários tam arcaicos tenhem um potencial mui evocador. Afinal os seres humanos somos pouco mais do que máscaras, umhas fam-nos recuperar a dignidade, outras perpetuam o emudecimento.
– Subliñouse a “denuncia da ignominia” que preside o seu libro. Unha obriga como creador nestes tempos que corren?
– A maior vitória do Capital foi conseguir que a classe trabalhadora renunciasse à organizaçom e que hoje, em vez de pararmos esta barbárie, estejamos em choque, desarmados de argumentos e isolados no facebook. Mas este processo é possível revertermo-lo. América Latina é um exemplo. A imprensa do regime tenta estigmatizar estes povos porque estám a pôr as instituiçons ao serviço das maiorias sociais. O medo vai mudar de bando quando nas prateleiras das livrarias substituam os livros de autoajuda polos de ajuda mútua.
– Daquela, cal é a poesía que máis lle interesa hoxe, como lector e como creador?
– Eu tenho umha simpatia natural pola gente rabuda, por isso admiro umha literatura que seja capaz de se confrontar com o tabu, que questione umha língua danada polo fascismo. Umha literatura que se negue a emigrar, quer dizer, que a sua simples presença implique a revolta. Umha literatura ciente de sermos mais um elo dumha cadeia de geraçons emudecidas. Teresa Moure, Patrícia Janeiro, Olga Novo, Chus Pato, Vanesa Sotelo ou Eva Freixeira som alguns dos nomes que estám a expandir esta fraga indomável.
Esta entrada foi publicada en Entrevistas, Literatura galega, Premio e etiquetada A cegueira, Banqueiros, Canibalismo, Marcos Abalde, Oenach, Premio Fiz Vergara Vilariño. Garda a ligazón permanente.

Otros libros del autor

  • A CEGUEIRA
    Titulo del libro
    A CEGUEIRA
    MARCOS ABALDE COVELO
    A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ning...
    Disponible en 5 días

    15,50 €