Así como Rosseau dicía que existir é sentir, para Lupe Gómez vivir é escribir, escribir é vivir. Quero bailar é a expresión máis íntima e fonda desa manifestación única, absorbente e total da súa existencia. Escritora cada día máis esencialmente nosa, ofrécenos aquí unha obra estremecedora e palpitante que é como un diario esgazador, cheo de misterio, de inconformismo e de violencia artística, de baile -tal e como ella lle chama ao acto de creación artística e vital- e de crítica radical. Diario da nosa nova Ana Frank, no eixo mesmo dos grandes dilemas persoais, sociais e políticos do noso tempo, como ben di Xohana Torres. Libro fermoso no que vemos como nace cada día o manancial poético e literario permanente de Lupe, dende os verdes eternos do seu Fisteus natal ao corazón de pedra da súa divina Compostela. Primeira memoria (¡memoria filosófica moitas veces!) desta Lupe Gómez aínda tan nova, pero xa tan profunda, tan auténtica, tan plena, tan subversiva, tan revolucionaria.
