Ricardo Carvalho Calero (Ferrol, 1910 – Compostela, 1990) foi autor de poesía, narrativa, teatro e ensaio. Formou parte do Seminario de Estudos Galegos e foi, ademais, o primeiro catedrático de Lingüística e Literatura Galega da Universidade de Santiago de Compostela e da historia de Galiza. En 1963 publicou a Historia da literatura galega contemporánea 1808-1936 e no 1966, a Gramática elemental del gallego común, obras canónicas imprescindíbeis para a textualización da nosa cultura. Desde mediados da década dos 70, defendeu publicamente unha aproximación á lingua portuguesa na liña de Murguía, fundador e primeiro presidente da RAG, e doutros moitos intelectuais. O 20 de abril de 1986 pechou o Encontro sobre o estado actual da normalización lingüística que frutificou na creación da Mesa pola Normalización Lingüistica, coa conferencia titulada Situaçom presente e orientaçom futura dos problemas gerais da nossa língua. Destaca tamén a súa participación en entidades como a Associaçom Galega da Língua (AGAL) e a Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG)
Afastado e marxinado polo poder, recibiu continuas homenaxes das amizades, do alumnado e de admiradores. Cabe destacar os actos na sua honra organizados pola Sociedade Cultural Medulio na súa terra, así como da Agrupaçom Cultural O Facho, da Asociación Alexandre Bóveda, da Asociación Socio-Pedagóxica Galega (AS-PG) e o nomeamento como fillo predilecto de Ferrol. Tras o seu pasamento, o Parlamento galego declarouno por unanimidade fillo ilustre de Galiza.