Utilizando intencionadamente como punto de arranque o último parágrafo da obra de K.J. Conant sobre a catedral románica, o autor introdúcese no estudo da catedral barroca, considerada como un todo homoxéneo no que, partindo da necesidade de prestigiar o sepulcro apostólico como razón de ser do templo, se busca unha máis íntima relación entre a catedral e a cidade, mediante a concepción das novas fachadas encadradas no contexto urbanístico que a rodea.
Reedición do libro publicado por Harvard University Pres en 1926. A obra de Conant sobre a catedral de Santiago de Compostela, constitue hoxe un “clásico no seu xénero”. É un testimuño dun estado de coñecementos e dun xeito de facer na bibliografía histórico-artísica. Estamos, por outra parte, diante dunha obra da que se pode dicir que permanece insuperada, se por superación entendemos o seu desprazamento global por outra que a sustituira sen fírgoas. De feito, ninguén, desde Conant, volveu tratar a arquitectura da catedral románica compostelana en semellantes termos de compreensión e sistematización.
Esta obra mantén a súa vixencia no que constitue a súa aportación máis sustancial: o ser unha “historia arquitectónica” no sentido máis literal e forzado do termo, pois a arquitectura non é nela só obxecto de estudo senón tamén método de análise e de exposición, a través dos seus recursos específicos de representación gráfica e de proxectación”. Un fito senlleiro da bibliografía da catedral xacobea.
