«Joan den eguneko ipuina» seme-alabei zaien maitasun mugagabeaz mintzo da. Gauaz, lo hartu aurretik, gelaren iluntasunean izandako elkarrizketa samur baten bidez, irakurleari erakusten dio zeinen handia den haurrek helduengan eragiteko duten gaitasuna. Bi protagonisten arteko hitzek agerian uzten dute nola berreskuratu ditzakeen heldu batek, jadanik urrun duen haurtzarora itzuliko bailitzan, dagoeneko galduak zituen emozio eta fantasiak. Familia asko identifikaturik sentituko dira gaugiroko irudi honekin, etxeko txikienak loak noiz hartuko esperoan ematen diren une horiek gogora ekarrita.
Haurraren ikuspuntuari so, aipatzekoa da helduaren babesaren bilaketa, gauari dion beldurra arintzeko. Isiltasunaren, bakardadearen, ezezagunaren aurrean, segurtasuna emango dion norbaiten premia. Alboan norbait izateak, ondokoaren gorputzak eta ahotsak betetzen dute haurrak sentitzen duen hutsunea.
Era berean, islatuta daude haurren “zergatik?” etengabeak, inguruan duten munduari buruz dituzten zalantza horien guztien gaineko azalpenak baizik nahi ez dutenak. Galderaz gainezka du barrena, eta hala adierazten du, errepikapenaren bidez; zalantza eta babesgabetasuna atzean utziz, guztiz aldakorra eta zalantzazkoa den errealitate batean.
Helduei ipuinak kontatzeko eskatzeak arindu egiten ditu beldurrak. Lotarako istorioa maitekiro kontatzen duenaren ahotsa ezinbestekoa da gurasoen eta haurren arteko harremanean. Bistan uzten du hori ezin duela ordezkatu gailu elektroniko batek.
Metaliteraturako ariketa honetan, aitak ipuin bat kontatzen dio semeari. Istorioan, biek imajinatzen dute animaliak direla:kanguruak, arranoak, urtxintxak… Noemi VIllamuzak ederki jantzi du istorioa kolore eta lerro leunez osatutako eszena ederrez. Saltoka eta hegaka aritzen dira. Jan, bainatu, elkar laztandu, eta jolasean aritzen dira; txikiena zirraraz betetzen duten gauza mordoa egiten dute. Zenbaitetan, ezin izaten dio eutsi istorioan sartzeko gogoari: ideiak botatzen ditu, galderak egin, zirrara adierazi, eta, ipuinak aurrera egin ahala, are sartuago dago istorioan. «Joan den eguneko ipuina» ez da beste deus, betiko ipuina baino: lasaitzen eta sendatzen duen horietakoa, amets zoriontsuetarako sarbidea.
