As mulleres que abriron os camiños antes ca nós transitan estes versos a través das penas, dos nomes que quedaron atrás porque somos as que non somos. As outras. Todas as outras no condicional do noso ser colectivo. Ese no que ouveamos de dor, pero tamén no que procuramos soñar, o sorriso e a esperanza. É certo, foron tantos os naufraxios de nós mesmas, de mulleres invisibles que chegou o momento de ser libres e debuxar os camiños de noso. Agora, ti es quen fas a túa propia historia.
As estrofas deste libro de poemas sóbennos a unha balsa empurrada pola fame. Naveguemos xuntas ata o final que non remata na última sílaba. É tempo de continuar o relato de todas aquelas ás que a lúa non lles pasa pola porta. A pesar de todo. Contra a resistencia do esquecemento.
