Na súa obra A filla do visir, Lillias Hamilton abordou temas que poucos se atreveron a tocar. Nesta novela, escrita despois de superar a censura, a doutora británica narra a represión do pobo hazara e o xenocidio que sufriu baixo o réxime afgano. Non só foi testemuña directa deses eventos, senón que tamén contou coa rara oportunidade de acceder á corte do emir en Cabul, onde traballou como médica. A súa relación coa nobreza afgana e a súa fluidez no persa permitironlle comprender os sufrimentos do pobo, aos que tratou no seu hospital.
Con todo, a súa condición de muller e médica complicaba a súa tarefa de narrar fielmente o que vía. Non era historiadora nin administradora colonial; mais, como médica, entendía a necesidade de describir o que se percibe cos propios ollos, o que os gregos chamaban "autopsia". A súa obra representa un intento de contar unha verdade incómoda sobre o poder colonial e as intrigas palacianas, aínda que sufriu a presión da censura e a imposibilidade de publicar unha autobiografía sen chocar cos intereses de moitas figuras de poder.
Ademais de escritora e médica, Hamilton foi unha activista social e feminista que loitou polo dereitos das mulleres, fundando un albergue para mulleres maiores. A súa vida levouna a distintos puntos do globo, dende Afganistan ata o Transvaal, e finalmente a Niza, onde morreu en 1925. Alí, baixo o sol da Provenza, repousa unha figura que tentou contar o que ninguén máis quería contar.
