Asomarse a un retrato como quen busca na profundidade do espello esa outra que unha vez foi, será ou está sendo. Mirarse noutras mulleres que, coa boca chea de terra ou de auga, esparexen a memoria e o herdo, a beleza e a escuridade da ferida.
Estes retratos rodeados de marcos ofrecen declaradamente un segmento para a fuxida, a constatación dunha fenda en cada foto tirada con palabras, como unha ruta que a lingua trazase polo medio da imaxe para pronunciarse a si mesma.
